Polityka aktywnego starzenia się a zatrudnienie w Polsce

Dyskusja dotycząca aktywnego starzenia się wywiązała się w Polsce stosunkowo późno. Pierwsze debaty na temat niekorzystnej sytuacji starszych pracowników rozpoczęły się dopiero w drugiej połowie lat 90, kiedy to podjęto pierwsze próby reformy polskiego systemu emerytalnego. W tym czasie rząd przyjął niewiele rozwiązań w tym zakresie, jednak na szczeblu krajowym i w trzecim sektorze pojawiło się kilka ciekawych inicjatyw. Większość z nich dotyczyła aktywnego starzenia się oraz problemów związanych z aktywizacją ludzi powyżej 50 roku życia. Proces intensywnego wdrażania polityki aktywnego starzenia się rozpoczął się w Polsce na dobre dopiero w 2012 roku, podczas Europejskiego Dnia Aktywności Osób Starszych i Solidarności Międzypokoleniowej. Obecnie toczy się zagorzała dyskusja wokół rozwiązań dotyczących osób starszych, która w koncentruje się nie tylko na problemie ich aktywizacji zawodowej, ale również stanie ich zdrowia i wykluczenia społecznego, oraz poziomie ich edukacji i obywatelskiego zaangażowania.
 

Celem tego opracowania, przygotowanego przez Izabelę Styczyńską w ramach projektu MOPACT, jest przedstawienie w kompleksowy i zarazem przystępny sposób informacji dotyczących polskiej polityki w zakresie aktywnego starzenia się w ostatniej dekadzie. Analizie poddano szereg dokumentów o strategicznym charakterze, przedstawiając najważniejsze rezultaty podjętych działań. Publikacja służyć ma jako punkt wyjściowy do ewaluacji polityki prowadzonej w stosunku do osób starszych.

Jak wskazują wyniki analizy, pomimo wysiłków podjętych w ostatnim czasie przez władze, koncepcja aktywnego starzenia się wymaga bardziej efektywnego wdrażania, zwłaszcza na poziomie regionalnym. Co więcej, bliższe spojrzenie na programy aktywizacyjne pokazuje, że nie zawierają one mechanizmów identyfikacji i implementacji dobrych praktyk, powszechnie stosowanych w innych krajach europejskich.
 

Publikacja (w j. angielskim) dostępna jest tutaj.