Strategie oszacowywania i oceny usuwania dwutlenku węgla z oceanów (SEAO2-CDR)

SEAO2-CDR to nowy, europejski projekt, którego celem jest zwiększenie naszej wiedzy na temat technik wychwytu i składowania dwutlenku węgla w oceanach (OCDR), ich skuteczności oraz skutków. Projekt jest realizowany pod przewodnictwem brytyjskiego Narodowego Centrum Oceanografii. Pracę trzynastu europejskich organizacji badawczych koordynuje Uniresearch. Zadaniem członków projektu będzie dostarczenie naukowych, ekonomicznych, prawnych, politycznych, społecznych i etycznych ekspertyz na temat OCDR.

Emisje dwutlenku węgla są jednym z głównych powodów globalnego ocieplenia – procesu, który wciąż nie został wyhamowany. Już teraz wzrost temperatur przybliża się do określonego w paryskim porozumieniu klimatycznym limitu 1,5°C. Ten poziom ocieplenia może zostać osiągnięty już w 2027 roku. Wciąż potrzeba kolejnych metod, które mogłyby przyczynić się do spowolnienia zmiany klimatu i przeciwdziałania jej. Jednym z możliwych rozwiązań są techniki usuwania CO₂ (CDR), polegające na wychwycie gazu z atmosfery i górnych warstw oceanicznych, a następnie zmagazynowaniu go w skałach, zbiornikach pod powierzchnią ziemi lub w głębi oceanów. Według specjalnego raportu IPCC z 2019 roku, osiągnięcie celów porozumienia paryskiego wymagałoby usunięcia do 2100 roku tysiąca miliardów ton dwutlenku węgla. W tym kontekście poleganie na technikach CDR może budzić wątpliwości, jako że ich obecna skuteczność nie wystarcza na realizację planu IPCC, a możliwość korzystania z nich jest ograniczona kosztami, regulacjami prawnymi i dostępnością odpowiednich systemów monitorujących ich działanie. Pomimo to, stanowią one kluczowy element walki ze zmianami klimatu.

Jednym z możliwych wariantów jest strategia polegająca na składowaniu dwutlenku węgla w oceanach (OCDR). To rozwiązanie jest już wprowadzane w życie przez przedsiębiorstwa na całym świecie. Może ono polegać np. na zwiększaniu ilości CO₂ przyswajalnej przez wody oceaniczne poprzez zapobieganie zakwaszaniu oceanów, zwiększaniu aktywności alg zużywających CO₂ w procesie fotosyntezy, czy zatapianiu wodorostów w głębokich partiach oceanicznych, gdzie węgiel zostaje uwięziony w osadach dennych.

Celem projektu SEAO2-CDR jest uzupełnienie wiedzy technicznej na temat metod OCDR poprzez zdefiniowanie okoliczności, w których są one dobrym rozwiązaniem przy uwzględnieniu aspektów ekonomicznych i środowiskowych. Pomoże to na wypracowanie sposobów wspierania odpowiedzialnego i efektywnego stosowania OCDR oraz strategii monitorowania, zgłaszania i weryfikacji poziomów emisji przy wykorzystaniu nowoczesnych czujników.

Lider projektu: NOC (Wielka Brytania)

Koordynator projektu: Uniresearch (Holandia)

Partnerzy: Uniwersytet Cambridge (Wielka Brytania); Heriot Watt (Wielka Brytania); Uniwersytet w Lipsku (Niemcy); Kiloński Instytut Gospodarki Światowej (Niemcy); Uniwersytet w Lejdzie (Holandia); Centrum Badań Oceanicznych GEOMAR Helmholtz (Niemcy); CASE - Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych (Polska); Papieski Uniwersytet Comillas (Hiszpania); Uniwersytet LUISS (Włochy); Uniwersytet w Kilonii (Niemcy) i Światowa Rada Oceanów (Francja).

Finansowanie: Horyzont Europa